آن روزها، میان جوان‏ها و مخصوصا دانشجویان زندگى و بودن معنى دیگرى داشت . تجربه رنج و درد، تجربه نادارى و فقر، تجربه مجاهدت و همدردى، تجربه تقسیم همه آنچه در کاسه بود .

آن روزها بر و بچه‏هایى که از آنها یاد مى‏کنم وقتى دردى و عشقى به جانشان مى‏افتاد قبل از اینکه از کسى یا کسانى بخواهند حال و روز بیچاره‏ها و ندارها و مظلوم‏ها را بفهمند و یا حق آنها را بهشون برگردانند از خودشان شروع مى‏کردند، از پول توجیبى‏شان، از تن دادن زیر بار کار، از کار کردن در کوره پزخانه‏ها، حتى از ترک خانه‏هاى امن و راحت و لوکس و زندگى دانشجویى در محله‏هاى پایین شهر، تا اینکه در میان شهرهاى بى در و دروازه تهران و اصفهان و شیراز و مشهد، اگر فلک‏زده بدبختى را پیدا مى‏کردند که اداره‏اى و یا سازمانى به او ظلم مى‏کرد و حق او را نمى‏داد راه مى‏افتادند و آنقدر مى‏ایستادند تا حق آن بیچاره را بگیرند . حتى اگر به زندان مى‏افتادند و یا شکنجه مى‏شدند . داشتن و نداشتن امکانات وسایل چیزى نبود که آنها را از رفتن و مبارزه و مجاهده باز بدارد . مهم این بود که با ظالم نباشند، با سکوت آب به آسیابش نریزند . خودشان را سرگرم بازیچه‏ها نکنند . تا نشان بدهند که زنده‏اند، جوانند، مسلمانند و بالاخره نشان بدهند که هستند .

هیچکس و هیچ چیز نمى‏تواند نام و نشان آنها را از میان این سرزمین پاک کند .

البته همان موقع هم مسلمانان و مذهبى‏هاى شیک و آراسته‏اى هم بودند که بى‏درد و داغ و در امنیت تمام خودشان را با بحث و فحص‏هاى شب‏هاى جمعه مشغول مى‏کردند . مثل همین الآن که مجالس بى‏دردهاى شیک از خیابان انقلاب تا تجریش در خانه‏هاى لوکس تشکیل مى‏شود و سخنرانان شیک و البته بى‏درد برایشان سخنرانى مى‏کنند تا استخوانى سبک کرده باشند .

- حیف از این جوانى که در بى‏دردى بگذرد!

- حیف از این جوانى که بى‏تجربه دست‏هاى پینه بسته، کار و تقسیم سیرى و گرسنگى بگذرد .

- حیف از این جوانى که در سکوت بگذرد، سکوت در وقت دیدن بى‏عدالتى و ظلم!

- حیف از این جوانى که بى‏همراهى درمانده‏ترین مردان و زنان بى‏پناه بگذرد!

- حیف از این جوانى که خرج گروه‏ها و دسته‏ها و کسانى شود که هیچگاه گرسنه نبودند . خسته و تنها نبودند!

بى‏گمان، امام مهدى (عج)، نیز یاران خودش را از میان این جماعت انتخاب نخواهد کرد .

حداقل به خاطر اینکه وقتى ظهور کند ناگزیر به جنگ، جهاد و رویارویى با ظالمان و ستمگران است و آنان هیچگاه مهیاى حضور در صحنه‏هایى چنین نیستند .

یاد آن روزها بخیر!

روزهاى جوانى، روزهاى جهاد، روزهاى تجربه دست‏هاى پینه‏بسته .